thumb mark!!!!

ako’y tawa ng tawa ng mabalitan ko na ang isang trainee namin ay na startruck sa isang binibining nagngangalang “jackie” ng STI recto….

napansin ko lang, ang pag-ibig pala, kahit ganu ka ka gwapo, kahit ganu kalaki ang katawan mo,kahit ganu ka ka ayus, magiging ganito ka:

1. pagpapawisan ka pag kaharap mo siya (kahit naka aircon ang opis ko at umuulan pa sa labas) hehehehe
2. natago ka sa likod ng isang empleyado ko, dahil di mo alam ang gagawin sa tuwing nakikita mo siya…
3. di mo na alam mag sulat sa application form, mali-mali ang infromation…
4. at di mo na alam mag bilang ng bills hahahahahaha, di na alam ang 7, 750 hahahahaha
5. masasaktan ka at iiba ang mukha mo pag nalaman mong may boyfriend na pala….
6. nagiging bata ang feeling mo… hehehehehehe
7. parang first time lang mag ka crush! hehehehehe

hahahaha c’mon alexander di pa sila mag asawa, at tingin ko yakang-yaka mong sabayan ang bf niya… pero di ko naman sinasabing agawin mo hehehehehehehe. BE A MAN! A GOOD MAN for her, malay natin!

just be a good man! malay natin na para pala kayo sa isa’t-isa at bandang huli pag balik mo dito sa pinas e kayo na!!! balitaan niyo ako sa lovestory niyo hehehehehe

di ako maka move-on… tawa parin ako ng tawa

isa lang ang nabatid ko sa pangyayari:

pag tinamaan ka ng husto… sarado na ang mundo mo, yung tipong wala ka ng alam at ang tangi mong gagawin ay mag thumb mark nalang…

fragments of my seminary life: funny and meaningful!

December 08, 2004, feast Our Lady of the Immaculate Conception. ito ang araw kung saan sa dinami-rami ng application ko sa ibat-ibang Congregation few weeks before ng piyestang ito ay natanggap ako sa Congregation of the Blessed Sacrament (SSS). hindi ako stable that time sa trabaho dahil ayaw ko ng environment sa trabaho ko, kadalasan kasi pang gabi ako, masiyado akong malusog kaya inaayawan ko. minsan pag merong magandang oppurtunity, wala naman akong perang pang-gastos kaya sayang din. dahil diyan sabi ng dati kong provincial superior Rev. Fr. Sebastian Luistro, SSS: “pumasok kana para may direction ang buhay mo!”. tama nga naman si Fr. Bong. Kaya buong puso kong tinanggap ang akala ko e maging buhay ko na… seven years past.

PAIN: naging mabangis ako sa loob ng seminaryo. mabangis hindi dahil sa gusto ko lang ngunit dahil sa tingin ko ay hindi na tama ang nakikita ko. may mga pagkakataong naging marahas pa ako. sabi nga ng ibang kaParian (at sana kung nakinig lang ako, di sin sana’y nag e-exist pa ako ngayun as a seminarian!!! hehehehe) “okay lang na maging outspoken at palaban, ngunit isipin mong formands ka palang”. natatawa ako pag naalala ko ang mga sinasabi nila sakin. kudos sa mga Paring yun! alam niyo po kung sino-sino po kayo! tama po kayo, nakakabawas pala ng bokasyon ang pagiging palaban kahit na sa tingin mo ay tama ka hehehehehehe. pero hindi ko kayang magbulag-bulagan: siguro nga para maging fair sa mga gumagastos sakin sa pag-aaral ko sa seminaryo kung saan pinapakita samin kung anu talaga ang tama at ang mali – kaya nagawa ko ang mga kabangisan at karahasan ng mga panahong iyon. aba! ako po ay pinapaaral sa isang magandang Theological School dito sa kalakhang Maynila at proud na proud ako dahil dun ako nag-aral! natoto ako dun! salamat sa lahat ng aking mga naging mentor doon. sa paaralang ito ay inukit sa isipan namin ang mga nangyayari sa Inang Simbahan: mga bagay bagay na kailangan hindi na maulit at dapat pagtuunan ng pansin – matotonan para narin sa DIYOS. mali lang ako ng buwelta dahil nga estudiyante palang ako… anyway, masakit man sakin ang paglabas ko sa seminaryo pero tanggap ko naman kahit papano… the pains will remain… pero walang mangyayari kung mamumuhunan ako sa galit! salamat sa mga taong naging part ng buhay ko at tinanggap ako na ako nung nandyan pa ako sa loob ng seminaryo! SALAMAT GUYS!!!!

POSTULANCY: masaya, masarap ang buhay sa postulancy. MASAYA dahil very welcoming ang mga tao sa Davao pati mga profess na kasama namin dun (not to drop names, baka magalit hehehehehe). may konting tampuhan pero hindi ganun ka tindi. tawa dito, halakhak doon… ganito siguro talaga ang buhay pag nag uumpisa palang, puro kasiyahan… okay na okay ang mga tao sa Davao mula sa cook namin sina ate joy-joy at ate jenny at sa lahat ng kasama namin sa bahay… sa mga naging benefactors namin dun na napaka generous, pinapalaki ang mga katawan namin sa dami ng pagkaing pinapadala sa amin! salamat po sa inyo! MASARAP dahil napaka init ng pag tanggap sa amin ng congregation, para kaming mga babies na tudo alaga, may yaya pa hehehehehehe salamat po sa iyo mahal naming postulant director! basta hindi matutumbasan ng kahit anong salita ang ala-alang dulot ng DAVAO! 🙂

NOVICE LIFE: hindi naman buong buhay ko sa loob ng seminaryo ay puro karahasan at kabangisan (grabe mga terminology ko hehehehehehe) ang totoo nga e mas marami ang kasiyahan at tawanan!!! marami akong natotonan at doon sa loob lang ng seminaryo ko lang natanggap ang kung sino ako dahil sa laking tulong ng aking novice master na si Rev. Fr. Reynaldo R. Capili, SSS. mahal na mahal ko itong paring ito at makikipagpatayan ako sa kung sino man ang mananakit dito!!! kay Fr. Rey ko lang naranasan ang ma-reject pero alam mo kung bakit ka na reject. sa kanya ko lang naranasan ang maiwang mag-isa sa novitiate dahil alam niya na puro gala ako nung wala pa ako sa seminaryo… hehehehehehehe sarap isipin ang mga oras na ang mga tao sa paligid mo ay tanggap ka, kailangan ka at mahal ka! maalala ko pa noon pag may lumalabas sa seminaryo… ang mga brothers dahil siguro sa matinding bonding e pag exit ng isang brother e kanya-kanya na kaming hanap ng lugar para umiyak!!!! hehehehehe dati maka apak lang kami sa sm tuwang tuwa na kami. napaka simple lang ng buhay namin sa seminaryo, pero napakasaya dahil maraming taong gusto kang maging kaibigan at makikilala. miss ko na mga alaga namin dun: si whizcaz, si ilo, si tina, at ang buong novitiate house – mga kasama namin dun at mga taong nakapaligid at tumutulong doon!

SCHOLASTIC LIFE: pag naaalala ko ang buhay ko bilang scholastic tawa ako ng tawa. ito ang pinaka crucial na bahagi ng buhay ko bilang seminarista. una, dahil nag invest na ako na ito na ang magiging buhay ko kaya todo open na ako ng buhay ko sa mga tao na akala ko e maiintindihan ako… hehehehehehe, ngunit mali pala ako sa ginawa ko, dahil naging mitsa pala ito ng pagtanggal sakin.pangalawa, grabe ang crisis ko dito dahil ang tindi ng sakripisyo ko para sa bokasyon ko. ito yung time na kailangan ko ng panindigan na hindi na ako para sa outside world: goodbye na sa lahat ng makamundong bagay, goodbye na sa personal na pagmamahal, basta detachment (superlative degree) hehehehehehe. mahirap pero nakaya ko dahil din sa tulong ng mga naging totoo sakin na mga kapatid ko sa EFC (Eymard Formation Center) alam niyo kung sino-sino kayo at malaking tulong niyo sakin! nalulungkot talaga ako pag naaalala ko kayo. pero for sure magiging isa ako sa apostolate niyo dahil alam niyong kailangan ko ng guidance (ngeek may ganun!) lalong-lalo na kung magiging pari na kayo! naku! magiging obligasyon niyo ang Spiritual life ko! hala kayo mahirap-hirap to!pero salamat sa inyong pang-uunawa, pag-tanggap at pagmamahal! Rev. Fr. Froilan Briones, SSS at Br. Reynaldo Acabado, SSS – salamat po! sa mga kasama namin sa bahay, sa mga naging kaibigan ko sa apostolate areas ko, sa mga naging klasmeyt ko sa San Carlos Seminary at sa lahat-lahat na tumulong at naging malapit sakin noong nasa EFC pa ako, SALAMAT PO!

February 19, 2011, feast of Our Lady of Lourdes: decision time ng council, friday evening ng pinatawag ako ng local superior ko at sinabing hindi na ako makaka renew ng aking vows! sa paglabas ko ng IC (individual conference) room, sympre todo balita ako sa mga close ko na naghihintay na sa labas dahil sila din ay may idea na dahil noon ko pa sinabi na nararamdaman ko na na hindi na ako paparenew ng vows. ayaw nilang maniwala hehehehehehehe artistahin e kaya magaling magtago ng emosyon. naniwala nalang sila dahil nakita na nilang natulo na ang luha sa aking mga mata ng wala man lang hikbi! ibig sabihin totoo na ang balita hehehehehehe grabe nun parang soap opera ang nangyayari hehehehehehehe. ramdam ko nun kung “who’s with me and against me”. masakit! oo naman, di ko inakala na wala na pala yung buhay na pinaglaanan ko ng panahon.sobrang sakit! mas masakit pa sa iniwan ka ng girlfriend mo. well, ganun talaga ang buhay ko, sanay naman ako sa rejection e, pero talagang wala na! hindi na maibabalik pa!

MOVING-ON: ang tagal kong nag ipon ng lakas ng loob para maisulat ang mga ito dahil alam kong may mag re-react pero na isulat ko ito hindi dahil wounded ako mapa hanggang ngayon kundi dahil tanggap ko na ang nangyari sakin! masakit parin, pero ganun talaga! may mga benefactors ang congregation na nanghihinayang at ang sabi e pasok ako sa iba. isa lang ang sagot ko sa kanila: “wag muna po ngayon, baka po madala ko pa ang galit na ito sa ibang congregation, unfair naman po sa kanila”. sa pag daan ng panahon, gusto kong ma hilumim ang kung ano mang sugat ang nandito sa puso ko! lalong-lao na ang galit!sabi nga ng isang quotation “when God take something from your grasp, He’s not punishing you, but merely opening your hands to receive something better.” at naniniwala ako dito. hindi ko man kayang magpatawad sa ngayon, ngunit alam kong kaya kong magpatawad at alam ng Diyos kung anu ang totoo at handa naman akong tanggapin ang kung ano man ang nakalaan sakin. hindi niya ako pinarurusahan.SALAMAT SA DIYOS!!!! at salamat sa lahat!!!

THE BLESSED VIRGIN MARY: naranasan ko ang Religous Life dahil sa guidance ni Mama Mary (Our Lady of the Immaculate Conception), naghirap ako at nakasurvive dahil sa tulong niya at maski sa paglabas ko ay naandiyan parin siya (Our Lady of Lourdes). alam kong mapa hanggang ngayon ay ginagabayan niya parin ang buhay ko!!! salamat po MAMA MARY! – pray for me always!

kasama po ng Inang Maria pag patuloy niyo po ang pagdasal sakin… mas kailangan ko po yan sa ngayon!!!

MAHAL NA MAHAL KO PO KAYONG LAHAT!

its a good start for a new year

God moves sa hindi inaasahang panahon pero sa tamang oras at pagkakataon…

it was December 31, 2010 at 2pm may nangyaring napakagandang eksena sa buhay ko… hindi ko ma express sa pagsulat pero alam kong masaya ako dahil naintindihan ako ng taong ito: mahal ako ng DIYOS dahil sa lahat ng taong pwedeng maglaglag sakin sa kung saan man ako naroon ngayon e itong tao pang ito ang nakahuli sa kung anong kabulastugan ang ginagawa ko sa buhay!

para sa iyo (alam kong alam mo kung sino ka!): tama po kayo hindi po sa iisang pagkakataon pwedeng magbago ang isang tao, dahil ang pagbabago ay buong buhay nating bubunuin! alam kong sa sarili ko mabuti ako, pero hindi ko pwedeng ipangalandakan kung pano at gaano ako kabuti…

basta masaya po ako at nakilala ko po kaU at nakilala niyo po ako!

salamat po sa dasal at isa lang po ang maipapangako ko sa inyo… pipilitin ko at gagawin ko po ang lahat para hindi na maulit ang nangyari at aayusin ko po ang buhay ko! naiyak po ako sa kwarto ko nung umuwi na po ako dahil alam kong naging mabait ang DIYOS sakin ngunit hindi ko man lang nabigyan ng pagkakataong suklian ang kabaitan niya sa pagiging mabait sa SARILI ko – mismo!

magulo po ang buhay ko at pinili ko pong gumawa ng masama dahil mas madali ang gumawa nun, pero alam ko pong sa likod ng mga gawaing yun ay hindi parin ako naging masaya, naging bulag po ako sa katotohanang kailang kong mahalin ang sarili ko at hindi ko kailangang hanapin ito sa iba!

tama ho sila! hindi ako magaling! hindi ako gwapo! hindi rin ako matalino! ako ay isang simpleng tao lang… at kailangan kong tanggapin yun!

samahan niyo po ako sa paglalakbay kong ito at sana po mas maunawaan niyo pa po akong lalo!

para sa taong nakilala ko nung December 31, 2010 at 2pm salamat po ng marami!

GOD BLESS po…

ZERO INTEREST

How do you feel if the person whom you gave everything; your life, your money – the entire   you  becomes someone who   will deny you? How do you feel if the person whom you look-up to and  who have been your inspiration  could never ever trust you.?And how would feel if that someone that  you loved the most is the very person who will abandon you?Now tell me,  how would you  ever feel?

All my life, I am fun of investing good deeds and a no exchange kind of love to a certain individual  whom I really liked. As I remember before, I can even bear to be their servant and do tasks which are beyond my capacity. I fixed their problems. I gave them allowances, allowances that were given to me by my family. Money that was asked for a project, educational trip and any sort of academe related activities which  mostly afterall  are complete LIES. And the most unproductive and foolish  thing that I’ve done to those people is to deny the purpose of my existence. I chose to be understood by this people. I chose  to be accepted by this people. I chose to be a fool… because I gave everything to  them!! Leaving nothing  for myself.

I was left helpless every time they showed that I am unimportant, that I am nothing, and that I never existed. Foolishness is the next word that will pop-out in my mind  everytime I recall such moments yet it seems I have never learned. Prior to my entrance and even before my profession I was still  in a relationship hoping that Religious life will  not fit with my lifestyle and that I am called in a different way of life. I engaged in those situations because I can not deny my feelings – I was  madly in love then! After profession, I never gave up! I still found myself fighting  such romantic feeling like I was hit by the deceitfu arrow of cupid…I thought I was still in love. But it’s been a year now since I felt  I was treated like I never existed at all –  unimportant and yes …nothing.

Because of those experiences, I learned to stand alone! I  have learned to fight for what I believe is true! And I have  learned to establish a very firm self confidence. Self confidence, which somehow is the  reason why most of the people are intimidated by  my presence. And the significant realization is the fact that  I have  learned to appreciate my very being. From that moment, I saw myself in a different perspective that I can exist without those people whom I cherished the most.  Perhaps  loving  exclusively is not really meant for me. I felt GOD did not allow it to happen  because He has a different plan for me.  I am being molded  to  a life where everyone can embrace my love. Thanks be to  God for giving me such a very   good religious formation!

Franz Kafka said in his novel metamorphosis “we have to make changes in our daily routine, from the ground up… you sit here in the dark while the living room is streaming with light… you sit in a closed window when the air would do you so much good”. Yes! Franz Kafka is true, why?  Because if I give in to  those negative investments, I think I won’t be writing these things to you now.  Thank you  GOD  for allowing me to  invest in  You because now I have  gained good things , and though the  changes are  neither  instant nor quick ,  I know deep down in my heart that   something  great is happening inside of me.

If I can turn back the hand of time,   I would rather invest in  GOD than to my personal wants because investing to HIM would definitely  gain unconditional benefits with zero interest.

pagbabago ba ito?

Unahin natin ang picture na ito: maraming nagtatanong kung ako nga ba ang taong nasa picture na ito:

—————- opo!!! ako po yan! ——————–

nagkataon lang na black and white ang pagkakuha ng image kaya mukhang artista… hehehehe (artista sa horor film – si dracula!)

sabi nga ng isang madre namin…  sana daw picture nalang ako!!!!

ngayon lang po ako ulit naka pag update ng blog ko dahil nga masyado akong abala sa maraming bagay (parang meron no?!) anyway, sa awa ng DIYOS  na-iahon ko naman ang aking first semester sa San Carlos Seminary! Amen – dahil pasado ako hehehehe…

maraming mga pangyayaring nagdaan sa nakalipas na ilang buwan, merong magagandang karanasan, meron ding malungkot! sympre hindi naman pwedeng buwagin ang kambal na ito (si masaya at si malungkot): unahin natin si magagandang karanasan:

• nagkatipon-tipon kami noong october 20-25 para sa aming Formandis Big day doon sa NOvitiate namin sa Bulacan. hehehehehe masaya dahil madami kaming panalo (go! St. Jean Marie Vianney team!). volleyball lang ang hindi kami champion. nakakatuwa sapagkat ang daming mga kapatid ang nag-aasaran at kung minsan nga e mukhang mag susuntukan! buti nalang mga seminarista kami kaya medyo nagpigil pa ang iba!
• nagkaroon kami ng concert for a cause sa sta.cruz church noong october 16 may mga pictures ako doon sa facebook ko, paki visit nalang.
• nakapag spent ako ng aking undas sa novitiate: masaya dahil wala akong ginawa kundi magdasal at matulog… hehehehe. hindi naman, meron akong inayus regarding sa aking nakaraan. hay nalang… sana lang natuldukan na iyon! nagkita kami ng alaga ko dun (si eymard) kaso lang di ako masyadong kinausap nag-bago na ata siya… hehehehe well ganun talaga ang buhay! nakakalungkot nga lang…
• back to skul na kami last november 5: ang saya-saya, sapagkat makikita ko na naman ang aking mga makukulit na mga kaklase! nakakamiss din yung mga lokong yun!

ang mga nakatala sa taas ay iilan lamang sa mga magagandang karanasan na aking naalala, si malungkot ay hindi ko na kailangang isulat gawa nga ng may mga taong madadamay, at ayaw ko namang isipin nilang binubuntong ko ang aking sama ng loob dito sa blog ko, at ayaw kong maging sanhi ng kaguluhan ng buhay ng may buhay… kung sobra na ang mga nangyayari at hindi ko na siguro kaya ay mapipilitan akong isulat ang mga iyon dito sa blog na ito… sa mga nanakit ng loob ko PEACE tayo dyan…  🙂

salamat!

~love~

 “If you will not be caught, will you cheat?” this quotation of Socrates leads me into a deep reflection about “I” as a person in line with my existence and relationship with others. This quotation somehow possesses questions on: “how do I show affection/compassion?”, “How do I love?” I am always caught by God but I still cheat Him. Am I God’s spoiled brat or I am just abusing His love? Perhaps I am abusing His love. No wonder I do certain stuffs beyond what is good and right. I do believe that my God is an omnipotent God, I cannot hide from Him.

 The nature of love has this: a lover and a beloved – the giver and the receiver. Truly, to love defines the essence of man existing in a certain way. This is where a man’s characters are being revealed. And this is how I measure my connection to people, my way of establishing relationship to others – to love and being love. I could not love if I have never experienced being loved at all. For it is in love that happiness is brought, that causes me to leap, an experience of immeasurable joy that only my heart can understand. Reasons why I never got tired of loving, though sometimes it causes pain. But perhaps “pain” makes this love whole. For in pain I learned to value love.

 I have my own personal reflection on love. A kind of experience that defies the meaning of love and the “love beyond” So many people have been part of my life, many relationships sprouted. Why? Because I was in a state of lack of love – before. Relationships that I thought would be the source of love that would finally fill-up that missing part of my life. But I was mistaken. For some moments of my life, I fell in love even to the extent of fooling my family in return. Lying to them by asking a sort of amount just to sustains my girl’s needs. I never learned from those experiences that is why it kept on repeating and repeating. The cycle of my relationship remained the same. Before I thought it would be nice to give without anything in exchange. But I was a person who has this need – to be loved. I’ve been generous because I want to be loved by those whom I love. I give because I’m afraid of losing those I love. I give… because I love. But no matter far I extend my wings of love, I am always left behind helpless, no one to grasps upon. I was blind, yes I was! Blind of knowing the real meaning of love.

 Loving others is too easy for me but for others to love me seem difficult. Difficult because I am not that goody-goody type of guy who just hangs around and being easily liked by everyone. I can do certain things but those are not weapons for me to be liked/loved. Knowing and experiencing those things, sometimes caught me in a dilemma of pitying myself… what a poor boy I am. Luckily I was pulled-out by an experience allowed by God for me to be awakened from my wrong perception of loving. Realizations come into my mind just like kernels of corns puffed inside a hot pan. Realization which caused me to grief too much. I never realized that amidst those overflowing love that I had share to others, I never thought that the very problem was – I gave too little love for myself.

 Enlightenment came next, that: other than myself no one can understand me except my God. No one can appreciate what I am doing except God… no one can love me except God. Yes! It is God’s love that has been neglected and abused and such is the only answer for my thirst for love. I am always reminded by this Supreme Love of God in a phrase that I often use while imagining talking to Him: “I sent you My Only Son Jesus, because I want you to know how much I love you, bearing to see Him dying from the cross is painful on my part but He chose to embrace it, because He to loves you as I do…” a passage that I owe as my ground in moving-on; keeps me to understand deeply my essence why I still keep on existing amidst pain and trials it is to… LOVE.

ano ang gagawin mo?!

salamat nalang at may thirty minutes akong vacant time (as if naman wala ano?!!)… ngayon nakaka update ako ng blog ko….

anyway… nakakatawa at nakakaiyak ang mga pangyayari sa buhay ko ngayong mga nakaraang buwan. halos gusto ko ng sumuko dahil ang daming pangyayari sa buhay ko na halos hindi ko maintindihan (drama no?). tulad nalang ng

napapahiya ako sa school: naku! buong buhay ko ngayon lang ako naka experience na napahiya sa loob ng klase. malamang tama ang prof namin, dahil una hindi ko pinag-aaralan ang subject niya, pangalawa wala ako sa sarili ko habang nag kakaroon kami ng klase, pangatlo hindi kaya ng kapangyarihan ng aking isipan (nag-aral man ako o hindi) ang katalinuhan ng prof ko na ito… hay nalang… kung hindi lang ako takot sa Diyos malamang kakagatin ko ang payo ng group mate ko (sa subject na ito) na babasagin namin pareho ang ulo ni prof pagkatapos ng klase, pero sympre hindi pwede dahil nga magpapari kami (nice no?)… well ipapasa DIYOS ko nalang ang pang aapi ng prof kong ito… baka kasi ibagsak niya ako kung gagawin ko (malamang na ibagsak talaga ako)… well, prof salamat sa mga impormasyong inyong ibinahagi at pasensya na kung hindi ako kasing galing mo!

magmamahal ka ng taong hindi ka naman mahal:(isa na namang drama ito… medyo magulo ito kaya intindihin niyo nalang ang nararamdaman ko… hehehehe) siguro nga hindi  ko naman kasalanan kong nagmahal ako. (masasabi kong parti ng buhay namin na nasa seminaryo ang makaranas ng pag subok tulad nito) pero masakit pala kong ngayon mo lang naranasan ang totoong pag mamahal, yung tipong di tulad ng dati e madali lang manligaw kasi nga hindi mo naman totoong mahal yung tao kundi may ibang gusto ka sa kanya (alam niyo na kong ano yun). pero ngayon, iba na dahil yung taong sinabihan ko na gusto ko siya at natotohan ko na siyang mahalin ng napakalalim ay wala na sa buhay ko! naku po ang sakit-sakit, parang yung tipong naiinsulto ako dahil nga gustong-gusto ko itong napaka gandang dilag na ito, pero dahil alam niyang magpapari ako at may vows  e hindi na niya ako binibigyan ng pagkakataon. pero ramdam ko noon na kami na! (ambisyoso ako no!!) yung parang hindi kumpleto ang linggo ko kung di kami nag uusap, yung okay lang pag-usapan ang problema niya, mga hirap niya sa buhay, at yung tipong sinasabi ko sa kanya na nag seselos ako, at lalo pa niya akong tinutukso (hay ang sarap nga ng ganung pakiramdam)… sabagay hindi niya naman kasalanan at hindi ko rin kasalanan, nagkataon lang siguro. well, masakit-napakasakit, lalong lalo na kong sinasabi niya sa iyo na may mahal na siyang iba, na hindi na ako ang espesyal sa kanya, na wala na akong e-mail na mula sa kanya, na wala ng “hi” or “hello”, as in total disconnected ako sa kanya… well sana lang malampasan ko ang pag subok na ito, at hindi ako makapag desisyon na sugurin siya  sa kung saan man siya naroon ngayon at ipag laban ang aking karapatan (naku mukhang nananaginip na naman ako ng gising). sa iyo kung sino ka man at alam ko naman na alam mo kung sino ka:  MAHAL PARIN KITA! (yun Lang!!)…  naku BRO tulungan mo ako… hindi ko masasabing okay pa ako sa panahon ngayon…. huhuhuhu (ang lungkot-lungkot ko!)

marami pa akong kwento sa mga nakaraang buwan na nangyari sa buhay ko …. ang iba ay nakakatuwa bagaman karamihan nito ay nakakalungkot . kung ikaw ako o ako ikaw (ang gulo no?!!) … “ano ang gagawin mo?!”

DEATH… its reality

Coping-up: The medical world is very much concerned on preserving/saving human life. They even invented/discovered such measure in preserving humanity. In particular, the dermatological world and the realm of plastic surgery developed a scheme of preventing human awareness from the reality of death. To name one, they have anti-aging products and treatments. It’s not a bad choice perhaps for those who underwent this kind of treatment, especially to those who can afford to pay. But the problem is, this sort of choice will lead to many the ignorance (as long as possible) of the reality of death, pretending that life will go on and on.

 Personally, I too am afraid to die, because there are so many broken pieces to pick up and put together to make them whole. And I have not lived my life to a certain level of fullness. If I have to go back and retrace the trail of my life, I still have many things to correct and winding roads to straighten. For one, my mind is so much concerned with what would people say after my death? And secondly, my mind is so powerful that even death sometimes never exists, because perhaps my mind knows how sad death is and how painful it is when it comes. Because of those shallow realities, I used to fill my mind with many irrelevant reasons and questions just to avoid the thought of the reality of death. Before, I understood the concept of death as the end point of my existing. True enough, before I usually set my mind away from death because of the many “I still… reasons”. To name a few, “I still want to be with those people whom I cherish with”. “I still want to taste the life that I am trying to achieve”. “I still hunger for what I can give” and many more I still… All I know before is the inappropriate understanding of simple life, life that I live as though there was no tomorrow, as though it was a never ending story. Thinking of the end of my life rarely intrudes, because what matters before is tomorrow or perhaps the day after that.

 A certain fact from a movie entitled “WIT” reminds me that though I have experienced dying, I will never experience death itself because death is not an end, not a stop nor a semicolon, but rather it is a comma, a pause. A reality that binds me, tells me not to afraid of it. Dying or experiencing tremendous pain is just a significant phase of being alive and experiencing this reminds me that death is coming, that my soul will be separated from my body, and that sooner this body that I am possessing will later be decayed, so that I may enter into the fullness of life where I can be a pure spirit to commune with the ultimate end and happiness who is God himself!

 Truly, the movie (WIT) also reminds me, that every person has a choice to make in the manner in which he/she lives toward death. One choice is to ignore death and continue enjoying life, that in choosing this option, the prospect of death robs life of its very meaning. Another choice is the art of living that takes death on board, in which it does not allow the thought of souring the moment of death.

 I choose the second choice. Though I can’t ignore the fact that my mind is against it, but I must! So that from my moment of departure from my earthly body I wont be able to regret missing to live well in this chaotic yet orderly world. The art of living that I am saying here is a way of living each moment to its fullness grounded with being responsible to my every action, to live not in ignorance of death, but rather to see that it is my life that I cherish and celebrate, for this is the only life I will ever have.

human being

Indeed, the Human Being is the greatest manifestation of God’s love in creation. It was started mysteriously. At present because of thorough studies, humans can explain how a certain being becomes what it is – scientifically. But beyond the point where a certain being begins, science can no longer fathoms it.

            If I’ll trace up the history of man in line with the Sacred Scripture, especially in the book of Genesis, I can say that the center of interest and the object of Divine activity is man. Man was made in the image and likeness of God. Man who was made as the care taker of the entire Earth, was given dominion over all of God’s creations. Perhaps in this line of thought enters the arguments of some philosophers – that man is a rational being. Because, man has the capacity to grow; has the capacity to move coupled with sensation and above all, man possesses rational reason.

             Furthermore, in the story of creation, in the garden (Eden) where God puts his created human being – man enjoyed the intimacy with God. A thought that prompted me about Plato’s argument regarding the Hyperuranium, the highest heaven where human beings major role is to contemplate the Supreme Being, who is God Himself. It is just interrupted because of sin. Plato’s idea about having an earthly body emerges. The argument of Plato about inheriting a human body is perhaps in line with this thought. The above statement somehow supported the argument of Plato that the human being is merely a soul (man who is intimately close to God), due to some errors (man falls to sin) human beings inherited the human body. Thus, acquiring this human body is a punishment of committing sins. However, not all philosophers are supporting Plato’s argument. To mention, Aquinas and Aristotle believe that the human being is composed of body and soul. They both believed that, first, the principle of a living thing was first makes it a living. And second, what makes a living thing reveals what kind of soul present in it.

            Those mentioned philosophers and their arguments which I used were perhaps used by God because if I will just consider their environment (especially of Plato and Aristotle) they know not really the real God, whom I believed at present. God’s goodness really flows from the very beginning even before the incarnation of Jesus. He used philosophers just to reveal His existence, His works, His goodness, and His Love. People of those time know not God, but still God gives them hints/ideas that He exists by giving those thoughts to our famous philosophers. I was really amazed of that reality. That is why I came out with the conclusion and quoted from one of the discussions in some of my philosophical subjects (if I’m not mistaken) that, “an individual can not expresses a certain thing away from his personal experience and acquired knowledge”.

            What ever the philosophers are saying I will always be grounded to what God is telling me that I have this dominion over other living things on Earth, apart from humanity (It somehow strikes me that it is very unlikely that God created humans in order that we might destroy His other creations). And yet that is what I saw and even sometimes do every day. It’s not as though I haven’t had a choice. I do, I know. Yet every day in many small and seemingly insignificant ways and large and important ways I choose destruction over creation. But it’s not yet too late, the other thing I can do, of course, is to have the courage to do the right things in my own life. And to look closely and objectively at each small and large choices that I make in my life and see how they affect the planet, that I may have the courage to make those changes I need to make – before the choices are taken out of my hands.

o bata, ikaw nga ba ang pag-asa ng bayan?

hindi ako magtataka kung bakit maraming nabubuntis sa panahon ngayon, maraming batang naaabuso at nag papaabuso(?), kung kayo’y mabuting tagamasid at kayo’y nag jejeep lang o di kaya’y sumasakay ng train, mapapansin niyong talamak parin ang mga pornographic video sa bangketa – sa murang halaga (as in nakadisplay) at bawat taong dumadaan ay napapalingon (isa na ako doon). sa araw-araw na ginawa ng DIYOS na napapadaan ako galing school ay hindi ko na ito inaadya hanggang sa isang araw habang ako’y naglalakad patungong MRT station ay napansin ko ang batang lalake na nasa 10 hanngang 12 yr old kasabay ng kanyang ina. dahil umuulan, sila ay kumubli sa isang kiosk kung saan ay marami din ang sumisilong. doon ay nakakita ako ng isang estante na puro kalaswaan ang mga naka display, dahil siguro ang mga may edad na ay nahihiyang tumingin o lumingon man lang sa mga nakahubad na picture ng mga piniratang video – sila (kami’y) ay pasulyap-sulyap nalang. ngunit sa di ko inaasahan itong batang aking tinutukoy ay talagang masusing pinagmamasdan ang mga litratong naka display doon. nagulat pa ako dahil ni hindi man lang siya pinag sabihan ng kanyang ina at ang hindi ko pa masikmura ay ang pag alok ng mamang nagtitinda noong mga bagay na yaon (imagine?!… OMG!!!), nag-aalok na para bagang pagkain ang inihahain…

hindi ako magtataka na ang mga bata ngayon trece palang ay madudunong na sa usapang seks o di kaya’y may karanasan na sa seks… tama man ako o hindi, naniniwala akong – ano man ang ginagawa ng bata ay siya niyang nakikita sa mga matatanda….

totoong luma na ang isyong ito, ngunit luma man ito ay patuloy tayong pinapaalalahanan na tayo ay may papel na dapat gampanan, ano man ang papel na iyon ay tayo na rin ang tumuklas (alam kong alam natin kung ano iyon).

nasulat ko ito dahil, WALA LANG….hindi naman.basa kasi ako noon ng dahil sa ulan at ang lamig na bumabalot sa aking katawan ang siyang nagpaalala sa pangyayaring aking nasaksihan. lamig na nagpapahiwatig ng kawalan ng buhay ng isang nilalang. buhay na habang bata pa ay dapat sanang hubugin sa mabuting paraan. ang buhay na balikwas na tinatahak ng karamihang kabataan.

KAPAYAPAAN